Generatiegenoten kennen de reclame nog wel van Colgate; 'ik ben niet bang voor de tandarts, want ik heb zo goed gepoetst'.
Nou ik ben wel bang voor de tandarts, ook al heb ik heel goed gepoetst, geflosst en met mondwater gegorgeld! Niet dat de tandarts me ooit echt pijn heeft gedaan (op de voor- en napijn van een wortelkanaalbehandeling na), maar ik ben de magische grens van 40 jaar gepasseerd. Dan lijkt het verval nu en dan zijn intrede te gaan doen. Zoals vullingen die vervangen moeten worden.
Nu zit ik overdag op kantoor de hele dag in de herrie. Zowel buiten als binnen het kantoorgebouw lijk ik te zijn beland in een enorm grote bouwput.
Nou is dat nog niet zo erg zou je denken.
Klopt, maar als je bijna naar de tandarts moet is dat iets anders. De hele dag hoor ik boor- en klopgeluiden om me heen. Met name die boorgeluiden gaan door merg en been.
Goed dat is de situatie. Imagine. Ik moet naar de tandarts en weet dat ze gaan boren. Wat de lieftallige Zuid-Afrikaanse tandarts precies gaat doen is me niet precies duidelijk. Gek, hoor ik je denken. Ja, dat zal. Maar ze spreekt Nederlands met een vet Zuid-Afrikaans accent. In normale situaties klinkt dat leuk, maar als je echt wilt weten wat er loos is, kan het lastig zijn. Het klinkt allemaal grappig en leuk zo'n accent, maar ondertussen lig je wel machteloos en overgeleverd in die stoel!
Waar ben ik dan bang voor? Nou gewoon voor het feit dat ze me nooit pijn doet, maar dat het zomaar wel eens zo zou kunnen zijn dat ze dat nu wel gaat doen. Eens moet de eerste keer zijn toch?
Gelukkig is dat ook deze keer weer niet het geval geweest, dat ze me pijn heeft gedaan bedoel ik.
Dus ga ik bijna fluitend (dat kan niet want mijn tong is nog verdoofd aan één kant) op de fiets terug naar kantoor.
Hoe was de spreuk ook weer; de mens lijdt het meest onder de vrees?
Ben ik dus een duidelijk voorbeeld van!!
Bonsien
