Model 'Black Rose'

Soms komen dromen uit! Welk meisje droomt er nu niet van een kleine carrière als model. Nu werkte mijn model c.q. lichamelijke bouw daar op jeugdige leeftijd al niet direct aan mee. In de huidige tijd denk je dan: wellicht nog een als een plus-size-model dan? Ook dat is een droom die uiteen spat als je hoort dat dat betekent dat je maat 42 draagt. Weer een illusie armer dacht ik en haalde mijn schouders op. Gelukkig kon (en kan) ik goed typen en daar kun je toch nog wel aardig je brood mee verdienen. Dus heb ik een kleine 'carrière' gemaakt binnen justitiekringen.
Maar… nu gloort er toch hoop aan de horizon. Lang verwacht toch gekomen, noemen ze dat geloof ik. Sinds een korte tijd ben ik toch model. Jaaa, en ik heb al twee modellen geshowd ook. Sterker nog: er zijn foto's van in omloop! Gister had ik een shoot met model 'Black Rose', de naam van het andere model is me even ontgaan. (red.: Victorie! Zie ook hieronder het blog “Hobby of verslaving?”)
In de categorie waarin ik nu model ben, heb ik namelijk niet eens een plusmaat! Hoe kan dat denk je dan. Nou gewoon, ik ben 'socks-model', of sokken-model; wat je maar het beste vindt klinken. In deze categorie heb ik namelijk een heel bescheiden maat 39/40. Het enige nadeel is dat ik trotse bezitter ben van Beatrix-enkels. (Beatrix-enkels zijn enkels, waarbij de voet overgaat in de kuit, zonder daarbij een elegante versmalling te hebben waarbij de je enkelgewrichten mooi ziet).
Je kunt niet alles hebben. Nu heb ik wel het grote geluk, dat ik het geshowde model mag houden! Mijn 'Black Rose'-sokken (ook wel Valentijn sokken) draag ik dus vanavond lekker op de bank bij vriendlief. En dit allemaal dankzij de 'Stitch 'n Bitch-beppe Aal'.

'Black-Rose' Bonsien

Wat zou je doen?

Als je al een poos ziek bent en weet dat je niet weer zal genezen;
Als je altijd de slingers hebt opgehangen om zelf het leven tot een feestje te maken;
Als je altijd – eenvoudig of niet- het beste en leukste uit het leven hebt gehaald;
Als je altijd hebt geprobeerd er voor anderen te zijn;
Als je dan nu niet weet hoe de kwaliteit van je laatste stukje leven zal zijn;
Als je niet weet of je het laatste stukje wel bewust zal meemaken;
Als je niet weet of je veel pijn zult hebben, terwijl je al zoveel pijn hebt gehad;
En als je dan zelf –nu nog- bewust de keuze kan maken wanneer je hier niet meer wilt zijn, kan dat dan niet een heel mooi gegeven zijn.

Voor je dierbaren, familie en vrienden die achter blijven is het moeilijk, voor jezelf is het moeilijk, maar hàd je het al niet heel moeilijk? Had jij al niet al die pijn en ellende, van steeds maar wéér van alles ondergaan en doorgaan?

Ben je dan eigenlijk nu ook niet dapper dat je die keuze maakt? Je bespaart jezelf en je dierbaren dat waarvan je niet precies weet wat komen gaat, maar waarvan je wel weet dat het heel moeilijk zal zijn.

Die keuze is nu gemaakt, nu heb je dan ook rust na een lange strijd, waarin je uiteindelijk geen slingers meer kon ophangen maar dat wel wilde. Dapper vind ik je!!

Ja, wat zou je doen? Wat zou je doen als jij zou kunnen kiezen? Je weet het niet. Weet niet of je dapper genoeg zou zijn.
Het enige wat je -denk ik- kunt doen, is hopen dat je je nooit in zo’n situatie zal bevinden.

Bonsien

Vader

Het is niet zo dat ik er dagelijks over nadenk, maar af en toe heb je zo’n moment. Zo’n moment waarop ik denk; ‘wat ben ik eigenlijk ’n zondagskind’. Zulke fijne ouders als ik heb, heeft niet iedereen.
Nu bedenk ik me dat speciaal over mijn vader. Zaterdag gingen we samen klussen.
Hij bedenkt dat er dan toch eindelijk dat klusje met verven aangepakt moet worden. Ik krijg dan meteen de geest en denk in mogelijkheden; bijvoorbeeld ook gelijk een andere kamer aanpakken. Om 10 uur zitten we samen aan de koffie: werkoverleg. We doen een cd van Jannes in de speler, want dat vind hij leuke muziek en ik krijg er stiekem ook wel een fleurig humeur van. De hele dag zijn we dan lekker aan het prutsen met zijn tweetjes. En….met een resultaat dat er mag zijn.
Gezellig zo’n dag!! Het nuttige met het aangename verenigen noemen ze dat geloof ik.
Waarom is zo’n dag zo bijzonder? Nou, bijna 70 is hij nu. Hij ziet er goed uit voor zijn leeftijd en hij is een erg lieve, trotse en bezorgde vader. Erg gevoelig ook. Als gezin hebben we met zijn drietjes het nodige voor de kiezen gehad, maar met elkaar slaan we ons er steeds doorheen. En die vervelende tijden hebben er ook wel weer voor gezorgd dat we samen over van alles praten, terwijl het vroeger niet zo’n prater was. Nu blijkt ook dat ik veel meer karaktertrekken van hem heb, dan ik had gedacht. Mooi vind ik dat.
Vandaag had hij het ook weer druk met me. Heen en weer rijden, voor mijn autootje zorgen; hij staat altijd klaar. Als hij even mopperen wil komt hij ook, drinken we een kopje koffie en rookt hij een shagje.
Bijna 70 dus. En wat hoop ik dat hij minstens de 80 haalt. Ik moet er niet aan denken dat ik ‘m kwijt zou moeten. Hij zegt en toont dat hij trots op mij is en van me houdt, maar wat ben ik ook trots om zijn dochter te zijn en wat houd ik van hem!

Dochter Bonsien

Zumba

Het is een hype.
Wil je een beetje leuk meedoen, dan moet je toch wel 'aan Zumba doen'.
Nou ja dat doe ik dus. Niet omdat ik nou echt leuk mee wil doen, maar het was een aanbieding. Het leek ons leuk om eens een proefles te doen. Nou wilde het geval dat er een nieuwe 'Zumba-school' werd gelanceerd in samenwerking met de lokale krant. Wij daar naartoe. Op de locatie van de demonstratie, wilde vriendlief al stiekem kijken (het was in zijn kantoorgebouw) hoe we het er vanaf gingen brengen. Nou het ging eigenlijk best wel goed, dus wij een 10-lessen kaart gekocht en voortaan op woensdag van half zeven tot half acht naar Zumba.

Na een aantal lessen begrijp ik inmiddels wel het ontstaan van de naam Zumba. Alle leuke verhalen daaromheen ten spijt, Zumba betekent gewoon: zeer uitgebreide moeilijke bewegingen achter elkaar! Je doet in een erg leuk tempo bewegingen met namen als: the body roll, reggae ton, belly dance, the slide en zo nog veel meer. Het is de bedoeling om deze beweging op een beetje een leuke manier uit te voeren op hippe zumba muziek.

Dinsdagavond was ik in de ongelukkige, maar ook wel weer gelukkige omstandigheid dat ik niet de hele les kon meedoen. Ongelukkig, omdat ik een pijnlijke spier in mijn bovenbeen had (te veel andere sporten beoefend). Gelukkig, omdat ik nu aan de kant kon zitten en kijken hoe het er eigenlijk uitziet zo'n hele club in zumba-motion. Mijn sportieve vriendin en ik zijn in de overtuiging, dat wij als 'ongeveertigers' helemaal niet zo gek meedoen in het zumba geweld. Na gisteravond ben ik van mening dat dat ook zo is.

Nu was er gisteravond een heel dappere man die ging meedoen. Hij zag er echt heel lief uit in zijn korte broek en hij was ook echt van plan om alles mee te gaan doen. Toch ging de belly dance en de body roll hem niet erg natuurlijk af. Wij vrouwen hebben er al enige moeite mee, dus laat staan een man. De net-niet mannen die (voorafgaand aan onze les) aan stijldansen doen gaat het eenvoudig af. Je zou dus ook kunnen zeggen dat het een compliment was voor deze dappere man dat de bewegingen hem niet vloeiend afgingen. Het is een echte man blijkbaar, maar toch ook een hele dappere!

Als je zo langs de kant zit is het heel leuk om te zien hoe iedereen zich inspant om de les te volgen, en daar vervolgens net niet in slaagt. Er is ook een low-impact zumba klas. Aan die low-impact klas wilde niemand meedoen, maar langzaam stroomt die wel vol met afvallers van de 'normale' (lees high-impact) klas. Bij low-impact ligt het tempo iets lager en worden de passen uitgebreider uitgelegd. Wij zijn natuurlijk te trots om uit te wijken naar de low-impact. Nu gaat het ook een stuk beter met het volgen van de passen. Vorige week waren er allemaal weer nieuwe passen, maar die gingen ons nu al een stuk beter af (ja een majorette verleden).
We gaan dus door. Zweten, meedoen en het tempo proberen te volgen.

Nog 5 lessen op de kaart af te stempelen, dus nog vijf keer 'zeer uitgebreide moeilijke bewegingen achter elkaar'!
Maar….dan hebben we wel leuk meegedaan en gaan we gewoon lekker door met pilates; dat gaat ons namelijk wel erg goed af.

Sportieve groet van Bonsien

Hobby of verslaving?

Al bijna mijn hele leven kan ik breien. Als 4-jarige gewoon 'recht' en met 6 jaar al op en met 4 pennen. Ik zie nog het ongeloof in de ogen van mijn juf van de eerste klas, toen ik met mijn breiwerk (een kruikenzak van afgerafelde restjes wol) de tijd doodde tussen het speelkwartier en de lunch bij die juf thuis. De meisjes uit de hogere klassen zaten te zweten op hun broddellapje terwijl ik zonder blikken of blozen de ene toer na de andere breide; uitkijkend naar het einde van het kluwentje zodat ik weer aan een ander kleurtje mocht beginnen. Toen al gaf het breien me een bijna mantra-achtige rust.

Als tiener maakte ik sokken voor pake, heit en mezelf en ik kan sindsdien de volgorde van de handelingen wel dromen. De handwerkjuf van de MAVO wilde maar niet geloven dat ik de opdracht "brei de boord van je sok thuis" in no-time af had en voor ik het wist de grote en de kleine hiel + de spieminderingen (vaktaal, sorry...) ook nog maar even had gedaan. Ze trok de hele boel van de pennen en liet mij doodleuk van voren af aan beginnen onder het mom "het is niet de bedoeling dat je moeder jouw sok voor je breit jongedame!". Woest was ik.....en ik weigerde opnieuw te beginnen. Later was ik haar lievelingetje toen bleek dat ik ook heel aardig kon naaien.

Eenmaal 'in de kinderen' kon ik mijn hart ophalen met kniekousjes in ajour en kleurige truien, al dan niet opgemaasd met een afbeelding. Een grijze met een pink panter voor oudste dochter heb ik nog steeds.

Echtgenoot draagt nog steeds graag mijn grijze 'geitenwollen' sokken. Ook schoonzoon, kleinzoon, vader, schoonvader, vriend R in de Achterhoek (goed voor jaarlijks 8 paar!) en diverse vriendinnen en collega 's hebben tenminste een paar van deze grijsjes in de sokkenla liggen.

Het breien van die grijzen verveelt me nooit, maar ieder mens is wel eens toe aan wat variatie...

Zo kon het gebeuren dat vriendin A (ook aangestoken door het sokkenbreivirus sinds we elkaar in 2000 ontmoetten op een zwitserse camping, alwaar ik grijze-sokken-breiend voor de tent zat) me meenam naar een uit'gebreid' gesorteerde wolwinkel en ik met open mond me stond te vergapen aan al die prachtige kleuren en kwaliteiten sokkenwol. Met name de zelfstrepende waren een lust voor het oog. Ik kon me met moeite beperken tot een paar bolletjes......

Sindsdien is sokkenbreien voor mij niet meer een hobby of gewoon af en toe een

leuke bezigheid, nee ik kan wel stellen dat ik verslaafd ben. Sinds oktober heb ik ondertussen 14 paar non-grijze gemaakt en nog 2 eenlingen waarbij de tweede nog niet af is. Ook staan er nog 2 mutsen op mijn bijgehouden lijstje.

Of ik nog wel eens wat anders doe in mijn vrije tijd? Weinig...... dus: verslaving? Maar dan wel een heerlijke!

(van: Beppe Aal)

(foto's: bovenste 2: sokken "Bonsien"; onderste: restjes van de Bonsiensokken + boordje, hiel en teen van ander restje voor kleinzoon V)

Bubbel op

Ken je het woord Bubbel op niet? Heel gek.
Het is een werkwoord, dus je zou het weleens moeten hebben gehoord: ik bubbelop, hij bubbelopt, laten we bubbeloppen.
Nog steeds gaat er geen belletje rinkelen? Nou apart, want bij ons bubbelen er vaak gekke, mooie en leuke dingen op. Daar worden we dan blij van,- of iedereen om ons heen dat ook wordt is een tweede -, maar dat is niet waar het om gaat.
Het is een woord waar je toch een beetje blij van wordt. Denk aan bubbels; bubbels in bad, bubbels in champagne. Heerlijk toch allemaal!
Soms word je er niet blij van. Dan kijk je in de spiegel en denkt: zaten die bubbels gister ook al in mijn bovenbenen? Ja, toch kan je je daar toch ook weer niet te druk over maken. Je trekt een spijkerbroek aan en ze zijn weg. Zo denken we er wel niet alle dagen over, maar dat is wel het streven.
Goed, op dit blog dus leuke, lieve en gekke dingen (is de bedoeling).
Wij van Bubbel Op hebben veel dingen gemeen, maar ook weer niet. We zijn al een een aantal jaren collega’s en vriendinnen. De één houdt van breien, en dan vooral sokken (heerlijk warm en comfy), de ander is meer van het lekker lui lezen.
Allebei zijn we wel creatief. We houden beiden van abstract schilderen (favoriet is dan wel Beb Mulder). Maar ook van lekker eten en drinken, muziek en dromen van allerlei leuke dingen (beetje fantaseren is goed voor een mens). We lachen en huilen samen, delen onze zekerheden en twijfels. We zijn al twee maal samen een aantal weken naar Florida geweest met vakantie. Ja, echte vriendschap kun je het dan ook wel noemen!
Op dit blog gaan we de buitenwereld vervelen met onze stukjes, foto’s enz. Het hangt er maar net vanaf wat we kwijt willen -en kunnen-, wat we beleven en waar we over nadenken en wat onze aandacht heeft op een bepaald moment. We proberen van kleine dingen een feestje te maken, we hangen zelf de slingers dus wel op. Doel is dingen te beleven, van het leven te genieten en anderen daarvan deelgenoot te maken.

Dus 'enjoy'!
Liefs van B en B