Antje Anna Veenstra werd geboren op het Friese platte land in de twintiger jaren van de vorige eeuw. Ze trouwde met Aalze Adema, die zijn brood verdiende al boerenknecht.
Samen kregen ze drie dochters. Anna was eigenzinnig voor haar tijd, misschien was ze haar tijd wel een beetje vooruit. Ze las – of eigenlijk verslond- veel boeken. Zelfs tijdens het breien zat ze tegelijkertijd te lezen en te breien. Het boek steunend tegen de vaas en de breipennen tikkend. Haar jongste dochter gaf ze het lezen al vroeg mee. Terwijl die las, kon zij immers haar werk doen.
Toen ze na haar vijftigste, eindelijk, in de stad gingen wonen, begon haar leven ook opnieuw.
Ze ging werken als kantinejuffrouw en hield dit tot haar pensioen vol. Zo had ze haar eigen inkomen en zij bepaalde waar ze dat aan uitgaf. Daarbij, door haar werk had ze ook haar ‘eigen’ sociale contacten en stond ze midden in het leven.Aalze had ook nog verschillende werkadresjes.
Samen hadden ze een goed leven en daar genoten ze ook van. Ze gingen de stad in en lunchten dan samen ergens. Samen met vrienden gingen ze met busreizen naar Valkenburg, Brugge, Tirol, het Schwarzwald en ontdekten ze meer van Europa.
Ze hield van mooie kleren, sieraden ; had een mooie bontjas met bijpassende muts. En bij schoenen hoorde ook een tas.En… ze droeg altijd lipstick, dat was in die jaren toch wel erg modern, en op haar leeftijd.
Soms was ze denk ik best een lastige vrouw en moeder. ‘Kort voor de kop’ kon ze zijn. Eerlijk en bemoedigend.
De appel valt nooit ver van de boom zegt men wel eens.Nou de drie kleindochters hebben alle drie best veel van Anna (twee zijn er naar haar vernoemd). Ze houden erg van mooie kleren, sieraden, schoenen en tassen en zijn erg geïnteresseerd in alles wat de wereld en het leven hen biedt.
Daarbij zijn ze ook alledrie op hun eigen manier eigenzinnig, een buitenstaander zou hen misschien persoonlijkheden noemen.
Ze weten wat ze willen, lijken soms meer zelfvertrouwen uit te stralen dan ze hebben, maar hebben een klein warm hart en zijn erg trouw.
De twee dochters, de moeders van de kleindochters, hebben datzelfde karakter ook wel geërfd. Al willen ze er soms beiden niet aan geloven dat ook zij veel van Anna hebben geërfd. Dat geeft weleens botsingen of irritaties, maar het mooie is: ze lijken op elkaar en houden toch ook van elkaar.
Het grappige is dat qua uiterlijk vier van de vijf vrouwen op van Aalze lijken. Ja mijn beppe Anna. Een knutsel- en spelletjes oma was het niet, maar wel een lieve beppe die, zonder het zelf te weten een grote rol in mijn leven heeft gespeeld en nog steeds speelt.
