Acceptatie

Nadat ik in 2008 ziek werd, duurde het wel een hele poos voor ik weer helemaal de oude leek te zijn.
Soms overvalt het zware gevoel me nog even. Nu weet ik gelukkig dat de zon snel weer schijnt en de zware periodes duren dan ook steeds korter.
In het hele proces van ziek zijn was het vooral erg moeilijk om de dingen te accepteren zoals ze zijn.
Nu weet ik dat ik een emotioneel mens ben -wat soms wat emotioneel incontinent lijkt- en dat dat kennelijk bij mij hoort. En dat er momenten zijn dat ik even helemaal in mezelf zit - dat 'moet' dan gewoon even-; en dat mijn concentratie niet weer op het niveau van voor de ziekte zal komen.
De weg tot de acceptatie van die dingen was lang en had misschien wel veel korter kunnen zijn. Als je dingen accepteert gaat het veel sneller. Ja… de theorie is allemaal wel bekend, toch dacht ik dat ik er al weer was. Dat ik weer 'normaal' mee draaide. Immers, ik werk weer 36 uur, voel me goed, dus….. Tot ik wordt overvallen door een enorme moeheid, hoofdpijn een vage maagklachten. Dan weet ik wel dat er eigenlijk geen sprake is van een 'overvallen worden door'. Voor mezelf is 't gek en nog niet eenvoudig om te accepteren, maar ik draai dus nog niet 'normaal' mee. De 36 uur werken gaan prima; ik vind 't zelfs leuk. Alleen moet ik dan nog leren nadenken om niet avond aan avond ook nog afspraken te maken.
Even vergeten, maar dat kan ik nog niet behappen. Lastig om de accepteren; zo deed ik het toch altijd? Ja en daarom werd ik ook ziek; verstandelijk weet ik dat allemaal wel.
En nu dan….? Gas terug, afspraken schrappen en me weer bewust zijn van het juist plannen.

Lastig hoor accepteren dat je niet meer alles kan! Want ik wil natuurlijk wel van alles!

Bonsien

Klein meisje

Zo lief en zo klein! Via de mail krijg ik bijna een dagelijkse foto-update van de jongste kleindochter van Aal.
Vier weken oud en dan al heel wijs de wereld in kijkend. Nog geen benul van wat er zich in de wereld afspeelt - en gelukkig maar -.
Helemaal tevreden zolang ze haar natje, droogje en slaapje krijgt. Wennen aan het leven bij papa en mama, waaraan papa en mama overigens net zo hard moeten wennen. Opeens een leven met nog zo'n klein meisje erbij. Nu al lijkt ze haar papa om de vinger te winden; iets wat intuïtief al in het karakter van kleine meisjes lijkt te zitten.
Wat zou er allemaal in dat kleine bolletje worden gedacht? Iedereen observerend; maar je kunt nog niet duidelijk maken wat je van iemand vindt behalve door te lachen of te huilen.

Helemaal leuk, zo'n klein mensje. Iedere dag gaat ze wat ontdekken en wordt haar wereldje groter. Weer later lopen en praten en nog meer dingen ontdekken.
Wat bijzonder lijkt me dat zo'n kindje van jezelf. Voor mij heeft het niet zo mogen zijn, maar wat kan ik genieten van alleen al de foto's van en verhalen over dit kleine mensje.
Toch ook een geluk dat ik twee 'nepkinderen' in Menaldum heb en de kleinkinderen van Aal van dichtbij meemaak.

Neptante Bonsien

Geluk!

Geluk. Wie wil er nu niet gelukkig zijn? Het lijkt één van de dingen te zijn die we allemaal wel willen. Alsof we verwachten doorlopend gelukkig te zijn.
Een doorlopende staat van gelukkig zijn is wel een erg moeilijke opgave en dat is dan ook weer de reden, waarom we denken niet gelukkig te zijn.

Zelf heb ik wel degelijk geluksmomenten. Van iets heel kleins kan ik al heel gelukkig worden. In de lunchpauze buiten lopen terwijl de zon even doorbreekt. Jezelf voor de gek houden dat het lente is, wat niet zo is, maar toch voelt het dan wel even zo. Een kopje thee met een stukje chocola; er zijn talloze dingen die ik kan opnoemen waar ik erg gelukkig van wordt.

Al weer een poosje word ik gelukkig van een leuke man. Wat een geluk dat we de stap van vrienden naar geliefden hebben genomen (nou ja, hij dan de eerste stap).
Samen een weekje vakantie in de zon, ja dan komt de doorlopende staat van gelukkig zijn toch opeens wel in beeld.

Geluk, het kan heel klein, maar dan opeens ook weer heel groot zijn.

Voor alles is een eerste keer……..

Ja, veel dingen die je voor de eerste keer gaat doen zijn spannend, maar toch ook leuk. Na een fiks aantal maanden 'verkering' zijn er al veel dingen geweest, waarvan het de eerste keer was. Familiefeestjes, verschillende vrienden met de daarmee samenhangende voorstelrondjes. De eerste keer Kerst samen, de eerste keer oud&nieuw samen. Zet je beiden je naam op kaartjes. Allemaal kleine dingen, maar toch, veel dingen vind ik spannend; tenslotte wil je stiekem toch dat een ander het net zo leuk vindt om je samen te zien, als dat je dat zelf ook vindt.

Toch komt er nu wel een heel spannend moment: samen met vakantie! We zijn er inmiddels wel aan gewend om een weekend bij elkaar te zijn, maar veel langer nog niet. De aanloop naar de vakantie is al een evenement op zich. Waar gaan we heen? Hoe lang? Een hotel of een appartement (wie haalt dan de broodjes voor 't ontbijt?)? Wat is het budget? Wat verwacht je van de vakantie, wat wil je wel en niet gaan doen? Allemaal dingen die vanzelfsprekend lijken. Ja dat zijn ze ook; voor mezelf, maar nu gaan we samen. Nu we dat allemaal achter de rug hebben is het dan een feit. Er is geboekt, de tickets zijn binnen; dus de koffers kunnen gepakt! Nu de volgende stap: wie neemt wat mee. Man het is nog een hele onderneming.

En dan…..als we daar eenmaal zijn hoe zal het dan gaan? Diep van binnen weet ik dat het goed zal gaan, maar toch je weet het niet. Vriendlief is van de korte vakanties, dus 8 dagen geboekt. Nu denk ik: "mooi dat het eerst niet langer is". Kunnen we mooi zien hoe het allemaal zal gaan.
Ja en als deze 'test' -'n soort cito-toets voor gevorderden- voorbij is, dan zijn we echt leuk op weg om een echt stel te zijn.

Bonsien