dinsdag 31 juli 2012

Getverderrie wat lekker gewerkt……….

Jaha, en zo’n uitspraak van een ambtenaar. Volgens de publieke opinie zijn er toch te veel van ons en zijn we niet druk en lezen de hele dag de krant.

Nou ik heb nieuws! Dat is niet per definitie zo.

Vandaag een heerlijke werkdag. Druk, druk en stiekem geniet ik daar
-gelukkig- nog steeds van. Had niet verwacht dat ik nog zou kunnen multitasken, maar wel dus. Als een vis in het wat voel ik me dan weer.
 
Ik kan het nog steeds en sterker nog, ik vind mijn werk leuk!
Zelfs vervelende zeurpieten kan ik weer met een glimlach te woord staan. Het leuke is dat  er een soort boemerang effect ontstaat.

Jasses wat een fijn gevoel!!

Ja ik ben er weer!


Het is een poos geleden, maar ik ben er weer c.q nog steeds.
 
Vanmiddag kreeg ik weer de kriebels. Heb nu dan maar besloten om te proberen om vaker een stukje te schrijven. Niet meer over alleen de ‘diepere’ gedachten. Ook de simpele leuke dingen ga ik het digi wereldje inslingeren.

Be ware!

woensdag 29 februari 2012

Antje Anna

Antje Anna Veenstra werd geboren op het Friese platte land in de twintiger jaren van de vorige eeuw. Ze trouwde met Aalze Adema, die zijn brood verdiende al boerenknecht.
Samen kregen ze drie dochters.

Anna was eigenzinnig voor haar tijd, misschien was ze haar tijd wel een beetje vooruit. Ze las – of eigenlijk verslond- veel boeken. Zelfs tijdens het breien zat ze tegelijkertijd te lezen en te breien. Het boek steunend tegen de vaas en de breipennen tikkend. Haar jongste dochter gaf ze het lezen al vroeg mee. Terwijl die las, kon zij immers haar werk doen.

Toen ze na haar vijftigste, eindelijk, in de stad gingen wonen, begon haar leven ook opnieuw.
Ze ging werken als kantinejuffrouw en hield dit tot haar pensioen vol. Zo had ze haar eigen inkomen en zij bepaalde waar ze dat aan uitgaf. Daarbij, door haar werk had ze ook haar ‘eigen’ sociale contacten en stond ze midden in het leven.
Aalze had ook nog verschillende werkadresjes.

Samen hadden ze een goed leven en daar genoten ze ook van. Ze gingen de stad in en lunchten dan samen ergens. Samen met vrienden gingen ze met busreizen naar Valkenburg, Brugge, Tirol, het Schwarzwald en ontdekten ze meer van Europa.
Ze hield van mooie kleren, sieraden ; had een mooie bontjas met bijpassende muts. En bij schoenen hoorde ook een tas.
En… ze droeg altijd lipstick, dat was in die jaren toch wel erg modern, en op haar leeftijd.
Soms was ze denk ik best een lastige vrouw en moeder. ‘Kort voor de kop’ kon ze zijn. Eerlijk en bemoedigend.
De appel valt nooit ver van de boom zegt men wel eens.
Nou de drie kleindochters hebben alle drie best veel van Anna (twee zijn er naar haar vernoemd). Ze houden erg van mooie kleren, sieraden, schoenen en tassen en zijn erg geïnteresseerd in alles wat de wereld en het leven hen biedt.
Daarbij zijn ze ook alledrie op hun eigen manier eigenzinnig, een buitenstaander zou hen misschien persoonlijkheden noemen.
Ze weten wat ze willen, lijken soms meer zelfvertrouwen uit te stralen dan ze hebben, maar hebben een klein warm hart en zijn erg trouw.

De twee dochters, de moeders van de kleindochters, hebben datzelfde karakter ook wel geërfd. Al willen ze er soms beiden niet aan geloven dat ook zij veel van Anna hebben geërfd. Dat geeft weleens botsingen of irritaties, maar het mooie is: ze lijken op elkaar en houden toch ook van elkaar.
Het grappige is dat qua uiterlijk vier van de vijf vrouwen op van Aalze lijken.

Ja mijn beppe Anna. Een knutsel- en spelletjes oma was het niet, maar wel een lieve beppe die, zonder het zelf te weten een grote rol in mijn leven heeft gespeeld en nog steeds speelt.




zondag 5 februari 2012

Elfstedenkoorts!

Er is officieel sprake van een koudegolf lees ik op internet. De eerste tochten op natuurijs worden gehouden. Hotels worden platgebeld om alvast een kamer te reserveren voor het geval de elfstedentocht wordt aangekondigd en dus gehouden.
De rayonhoofden zijn zelfs al bij elkaar voor -weliswaar- een verkennend overleg.
Ja er lijkt werkelijk sprake van de elfstedenkoorts, die ook bij ons nuchtere Friezen lijkt te gaan doordringen.

De laatste tocht der tochten werd gehouden in 1997, er zijn veel jongelui dus, die helemaal nog nooit een tocht hebben meegemaakt! Gek idee eigenlijk.
Mijn leasekind Sven was nog maar enkele weken oud toen in 1997 de -tot nu?- laatste tocht werd gehouden. Zijn ouders moesten die avond ergens naartoe en pastte op baby Sven en zijn zusje Ilse. Er waren wel logées uit Holland, want die gingen de tocht schaatsen. Toen papa en mama weer thuis waren, werd ik door mijn pa naar Franeker gebracht. Daar was het centrum inmidels afgesloten, maar gelukkig woonde nicht Anja dichtbij en was dat goed te belopen. 's Nachts hoorden we al allerlei carnaval- en kroeg geluiden in de stad en de volgende dag was het dan zover.
Mijn vader moest werken en zat dus overal met de neus bovenop.
Wij struinden door Franker, bij het elfstedenbruggetje, en aan de Dongjumervaart waar we Erik Hulzebosch en Bart Veldkamp spotten. Die hadden we toch maar mooi even in het echt gezien!
Bij de kachel de finisch van de wedstrijdrijders gezien, want het was natuurlijk erg koud.

Grappig zoals die dingen me nu door het hoofd gaan.
Ja en of it noch sil heve in 2012, dat is voor iedereen nog een vraag.

Bijzonder zal het zeker weer zijn, met nieuwe herinneringen.

zondag 29 januari 2012

Believe

'Believe' maar dan niet bedoeld in de religieuse zin van het woord is een term die me vaak door het hoofd schiet.
In 2007 was ik met vriendin Aal in Orlando met vakantie. Een paar maanden daarvoor was ik 40 jaar geworden en dat was toch wel een moment van bepaalde overwegingen al kwamen ze niet meteen zo naar voren.

En ben je in Orlando, dan moet je natuurlijk ook naar Seaworld.
We hebben daar de shamu show gezien en die had als thema 'Believe'. Rondom de orka's was een verhaal gecreeërd zoals, volgens mij, alleen Amerikanen dat kunnen. Een verhaal over en jongen die heel graag met orka's wil werken en wat hem (natuurlijk) ook gaat lukken. De muziek, de filmbeelden en de show was een combi die me te veel werd. Tranen met tuiten.

Gek genoeg voelde het als een opsteker. Op dat moment wist ik dat ik niet in de 'relatie' wilde blijven hangen waar ik in zat, wist ik dat ik geen kinderen zou gaan krijgen en wist ik dat ik mijn ambities op het gebied van werk moest loslaten.
De boodschap van 'Believe' was: als je iets echt wilt dan kan je het!
Later in de vakantie zijn we de show nog een keer op avond wezen kijken, en bij avond oogt zo'n show nog spectaculairder, maar ik had geen tranen meer.

Een aantal maanden na thuiskomst uit Orlando was ik thuis met een depressie/burn out, die waarschijnlijk daar in Orlando al op de loer had gelegen.

Weer een jaar later waren, in november 2009, waren Aal en weer in Orlando.
Deze keer was ik herstellende van mijn ziekte en was ik aan het reïntegreren in een andere baan en....ik was gelukkig in een prille maar fijne relatie met een man waar ik in 2007 al warme gevoelens had.
Weer gingen we naar de shamu show, weer erg mooi en ontroerend. Een paar dagen later gingen we naar de kerstshow 'Miracles'. Geweldig mooi en weer was ontroerd.

Inmiddels is 'Believe' voor mij een heel positief woord.
Geloof dat het kan, maar het gaat niet vanzelf, je moet er wat voor doen.
Dus als ik wil dat mijn laatste droom uitkomt, moet ik nu aan de bak.
En dat ga ik doen ook!

dinsdag 3 januari 2012

Vrouwen vriendschap

Mannen doen vaak wat lacherig over de ‘vrouwenvriendschappen’.
Dat is allemaal prima, maar wij vrouwen weten natuurlijk wel beter!
Toch, als mannen dan meer horen over de vriendschap blijken ook zij ontroerd te raken, en valt hun stoere praat over vrouwengeklets even weg. Vandaag zag ik dat even gebeuren.

Deze week beviel een lieve vriendin van een gezond meisje. Mooi maar niet vreselijk bijzonder zou je denken.
Voor mij is dit toch wel heel bijzonder.
We waren lange tijd collega’s en deelden en delen nu nog over en weer veel lief en leed. Voor ons beiden was er een donkere en moeilijke periode.
Ex-schoonmoeders uitspraak:‘al is het nog zo donker, het wordt weer licht’ werd waarheid.
Voor ons beiden werd het weer licht en ging de zon weer schijnen. Zij stapte zelfs in het huwelijksbootje, een poos later kwam ik mijn leuke man tegen en ging samenwonen.
Er lag er een schaduw over hun geluk; een kinderwens die maar niet bewaarheid werd.
Tot ze dit jaar toch zwanger raakte en alles goed ging.

Ruim drie weken te vroeg beviel ze van een gezond meisje, kennelijk kon de kleine niet wachten om bij haar papa en mama te zijn.
Ontzettend blij en gelukkig ben ik voor hen.
Vandaag kreeg ik ’n berichtje dat er een foto van hun meisje was. In het berichtje sprak ze lieve woorden over mijn en mijn leuke man, die me diep raakten. In combinatie met de geboorte van hun meisje lokt dat –ook nu weer- tranen uit bij mij.
Mooi en bijzonder hoe je als vriendinnen elkaar alle moois gunt.

Natuurlijk kletsen we er ook straks weer fijn op los en gaat het –ook fijn- helemaal nergens over, maar dit soort momenten maken vrouwenvriendschappen erg bijzonder en waardevol.

Mijn leuke man zag ik er ook zo over denken toen hij mijn tranen zag en me aankroop.