Mijn Opa, mijn Opa......

Vroeger zongen we samen met mijn oma dit liedje van Annie M.G. Schmidt.

Een echte 'opa' die veel met ons speelde en ondernam was hij niet. Wèl de opa van de grapjes.

Het kon zomaar voorkomen dat je na een bezoekje aan opa en oma, je jas aan deed om een uur later te ontdekken dat je voor schut liep met knijpers ergens aan die jas bevestigd. Woordgrapjes of de lift naar alle verdiepingen sturen en dan voor het raampje van de lift staan lachen. Dat was hij ten voeten uit.

Hij was niet een speel-knutsel-opa. Daarvoor was hij te druk.

Druk met de muziek. Anders dan dat heb ik hem niet gekend. Jarenlang gaf hij thuis muziekles. We moesten dan stilletjes langs het leskamertje. Hij en zijn klarinet waren een welbekend koppel. Hij speelde bij het muziekkorps 'Ons Genoegen' en was daar zo ongeveer zijn hele leven lid van. Daarnaast speelde hij later in nog meer orkesten, deed een opleiding tot dirigent en was dirigent en maakte arrangementen.

Toen ik elf of twaalf jaar was heb ik klarinetles van hem gehad, maar dat was niet een succes. Nadat ik het liedje 'Spanish eyes' kon spelen gaf ik er de brui aan. Waarom? Nou, omdat ik ongeduldig was. Had ik eindelijk gewacht tot mijn handen groot genoeg waren om met mijn vingertoppen de kleppen dicht te houden, moest ik oefenen en oefenen en…..theorie leren en muzieknoten leren lezen. Aan het geduld van opa lag het niet in ieder geval. Jammer, want hij had het natuurlijk wel mooi gevonden; één van de kleinkinderen ook op klarinet. Tenslotte waren zijn kinderen al vertegenwoordigd op trompet, dwarsfluit, saxofoon en klarinet.

Opa was de katalysator tot het oprichten van het majorettenpeleton en ja, dat lokte wel heel erg.

Dus uiteindelijk belandden er drie kleindochters bij de majorettes en twee bij de drumband. Toch nog een leuke score. 'Ons Genoegen' werd dan ook wel 'Bons Genoegen' genoemd.

Afgelopen weekend werd ik met terugwerkende kracht weer trots op hem en zijn klarinet. Samen met vriendin J. ging ik naar een concert van het plaatselijke korps in Menaldum. Daar zou ter ere van het 115 jarig bestaan als gastsolist Allard Buwalda optreden.

Allard Buwalda was ook lid van Ons Genoegen en is van dezelfde leeftijd als vriendin J en mij. Dus, jeugdsentiment. En……Allard heeft het klarinetspelen geleerd van: juist, Opa Bons.

In de pauze hadden we een gesprekje met Allard. Natuurlijk herkende hij ons niet, maar toen ik mijn naam noemde en zei dat ik de kleindochter van Alardus Bons was, wist hij het weer.

Hij had warme herinneringen aan de lessen van opa, het geduld bij het lesgeven en de erg goede klarinettist die hij was. De basis van zijn muziekcarrière was met die lessen gelegd.

Ondanks dat opa er nu al een aantal jaren niet meer is, ontroerden de verhalen me en was ik de trotse kleindochter van Alardus Bons. Hij zal op zijn wolkje gezeten hebben en oma aan hebben gestoten: 'hoorst dat Wim?'.

Ja, mijn opa.