Oude vriendschap roest niet

Er zijn mensen met bijna net zoveel echte vrienden als vrienden in de social media, zeggen ze. Iets wat me bijna onmogelijk lijkt.

Zelf ben ik niet van de massa’s vrienden. De mensen die de titel ‘vriend’ hebben, lopen in de meeste gevallen ook al een poos in mijn leven. 

Het kan zo zijn dat er eens iemand een zijweg in slaat, we even uit elkaar lopen, maar van een afstand elkaar toch blijven gade slaan.

Bijzonder is het eigenlijk best wel dat levens zo heel verschillend kunnen zijn gedurende een periode en dat de wegen elkaar toch weer kruisen.
Je kan bijna niet je hele leven met iemand op hetzelfde pad in het zelfde tempo blijven lopen. Beiden wordt je ouder (gelukkig), maakt ontwikkelingen door en verander je. Soms heb je een periode een hele andere belevingswereld.
Allemaal niet heel gek als je beseft dat ieder mens een heel ander leven leidt.

Gelukkig maar, dat zorgt voor de diversiteit die ons ook weer aantrekkelijk maakt.

Zo kun je zomaar opeens iemand op je pad vinden die weer wat aan je leven toevoegt.

Zelf ben ik wel van de lange vriendschappen met zijwegen en kruisingen.

Grappig en bijzonder vind ik het wel. Je kent elkaar dertig jaar, hebt elkaar meer dan een jaar niet ‘live’ gesproken, dan ontmoet je elkaar weer en is ’t alsof je verder gaat waar je was gebleven de laatste keer. Vanmiddag had ik zo’n moment bij ‘n ‘oude’ vriendin. Twee verschillende levens en toch ook zoveel gemeen omdat je elkaar al zo lang kent. Fijn gevoel is dat.

Laatst hoorde ik iemand praten over een ‘vriendschap die geen moeite kost’.

Mooi gezegd!