Tante Tilly

Soms denk je dat je creatiever bent, dan je eigenlijk blijkt te zijn.
Dan zeg je in een opwelling dat je wel even een leuk schilderijtje voor iemand gaat maken. Normaal gesproken gaat het allemaal van een leien dakje. Je hebt een doek(je) en al gaande en rommelende weg ontstaat daar dan iets abstracts uit. De ene keer vind je het zelf mooier of beter geslaagd dan de andere keer, maar over het algemeen is er altijd wel iemand blij mee te maken. Zo hangt er al menig abstract stukje op menige plee. Ja, een expositie(tje) is een expositie(tje) hoe de galerie er dan ook uit ziet. Tenslotte moet je ergens beginnen.
Op dit moment voel ik me net tante Tilly. Ja dé tante Tilly van de familie Knots. Voor de opgroeiende jongeren begin jaren tachtig een cult-serie. Tante Tilly was van het schilderen, en ze was overtuigd een waar kunstenares te zijn met palet en roze verf. ‘Een kloddertje hiieeer en ’n kloddertje daaár’ en ze leverde weer een kunststukje af. Maar, als ze met de roze verf in de weer ging, dan kon je je maar beter bergen. Dan zag ze namelijk allemaal dingen, die er al dan niet ook werkelijk waren.
Nou gelukkig heb ik daar geen problemen mee – met die roze verf en dingen zien-. Nu heb ik wel even een klein probleempje met klodderen. Dat is op zich ook weer niet een heel groot probleem, ware het niet dat het woensdag klaar moet zijn. En ja, nu bekruipt me de onzekerheid of het wel wat wordt. En als ik dan vind dat het wel wat geworden is, vinden zij dan ook dat het iets is geworden? ‘Als ze het niets vinden hangen ze het maar op de plee’; roep ik heel stoer, maar ja daar hangen er al zo veel!
Het moet dus toch iets leuks gaan worden, nog maar eens een blik werpen en de inspiratie tot me laten komen –klinkt wel goed, toch?-. Ja, heb ik stiekem toch een beetje aan tante Tilly gedacht en mezelf overschat.
Ik denk dat ik nog maar een kloddertje roze probeer een plekje te geven….

Bonsien