Acceptatie

Nadat ik in 2008 ziek werd, duurde het wel een hele poos voor ik weer helemaal de oude leek te zijn.
Soms overvalt het zware gevoel me nog even. Nu weet ik gelukkig dat de zon snel weer schijnt en de zware periodes duren dan ook steeds korter.
In het hele proces van ziek zijn was het vooral erg moeilijk om de dingen te accepteren zoals ze zijn.
Nu weet ik dat ik een emotioneel mens ben -wat soms wat emotioneel incontinent lijkt- en dat dat kennelijk bij mij hoort. En dat er momenten zijn dat ik even helemaal in mezelf zit - dat 'moet' dan gewoon even-; en dat mijn concentratie niet weer op het niveau van voor de ziekte zal komen.
De weg tot de acceptatie van die dingen was lang en had misschien wel veel korter kunnen zijn. Als je dingen accepteert gaat het veel sneller. Ja… de theorie is allemaal wel bekend, toch dacht ik dat ik er al weer was. Dat ik weer 'normaal' mee draaide. Immers, ik werk weer 36 uur, voel me goed, dus….. Tot ik wordt overvallen door een enorme moeheid, hoofdpijn een vage maagklachten. Dan weet ik wel dat er eigenlijk geen sprake is van een 'overvallen worden door'. Voor mezelf is 't gek en nog niet eenvoudig om te accepteren, maar ik draai dus nog niet 'normaal' mee. De 36 uur werken gaan prima; ik vind 't zelfs leuk. Alleen moet ik dan nog leren nadenken om niet avond aan avond ook nog afspraken te maken.
Even vergeten, maar dat kan ik nog niet behappen. Lastig om de accepteren; zo deed ik het toch altijd? Ja en daarom werd ik ook ziek; verstandelijk weet ik dat allemaal wel.
En nu dan….? Gas terug, afspraken schrappen en me weer bewust zijn van het juist plannen.

Lastig hoor accepteren dat je niet meer alles kan! Want ik wil natuurlijk wel van alles!

Bonsien