Hobby of verslaving?

Al bijna mijn hele leven kan ik breien. Als 4-jarige gewoon 'recht' en met 6 jaar al op en met 4 pennen. Ik zie nog het ongeloof in de ogen van mijn juf van de eerste klas, toen ik met mijn breiwerk (een kruikenzak van afgerafelde restjes wol) de tijd doodde tussen het speelkwartier en de lunch bij die juf thuis. De meisjes uit de hogere klassen zaten te zweten op hun broddellapje terwijl ik zonder blikken of blozen de ene toer na de andere breide; uitkijkend naar het einde van het kluwentje zodat ik weer aan een ander kleurtje mocht beginnen. Toen al gaf het breien me een bijna mantra-achtige rust.

Als tiener maakte ik sokken voor pake, heit en mezelf en ik kan sindsdien de volgorde van de handelingen wel dromen. De handwerkjuf van de MAVO wilde maar niet geloven dat ik de opdracht "brei de boord van je sok thuis" in no-time af had en voor ik het wist de grote en de kleine hiel + de spieminderingen (vaktaal, sorry...) ook nog maar even had gedaan. Ze trok de hele boel van de pennen en liet mij doodleuk van voren af aan beginnen onder het mom "het is niet de bedoeling dat je moeder jouw sok voor je breit jongedame!". Woest was ik.....en ik weigerde opnieuw te beginnen. Later was ik haar lievelingetje toen bleek dat ik ook heel aardig kon naaien.

Eenmaal 'in de kinderen' kon ik mijn hart ophalen met kniekousjes in ajour en kleurige truien, al dan niet opgemaasd met een afbeelding. Een grijze met een pink panter voor oudste dochter heb ik nog steeds.

Echtgenoot draagt nog steeds graag mijn grijze 'geitenwollen' sokken. Ook schoonzoon, kleinzoon, vader, schoonvader, vriend R in de Achterhoek (goed voor jaarlijks 8 paar!) en diverse vriendinnen en collega 's hebben tenminste een paar van deze grijsjes in de sokkenla liggen.

Het breien van die grijzen verveelt me nooit, maar ieder mens is wel eens toe aan wat variatie...

Zo kon het gebeuren dat vriendin A (ook aangestoken door het sokkenbreivirus sinds we elkaar in 2000 ontmoetten op een zwitserse camping, alwaar ik grijze-sokken-breiend voor de tent zat) me meenam naar een uit'gebreid' gesorteerde wolwinkel en ik met open mond me stond te vergapen aan al die prachtige kleuren en kwaliteiten sokkenwol. Met name de zelfstrepende waren een lust voor het oog. Ik kon me met moeite beperken tot een paar bolletjes......

Sindsdien is sokkenbreien voor mij niet meer een hobby of gewoon af en toe een

leuke bezigheid, nee ik kan wel stellen dat ik verslaafd ben. Sinds oktober heb ik ondertussen 14 paar non-grijze gemaakt en nog 2 eenlingen waarbij de tweede nog niet af is. Ook staan er nog 2 mutsen op mijn bijgehouden lijstje.

Of ik nog wel eens wat anders doe in mijn vrije tijd? Weinig...... dus: verslaving? Maar dan wel een heerlijke!

(van: Beppe Aal)

(foto's: bovenste 2: sokken "Bonsien"; onderste: restjes van de Bonsiensokken + boordje, hiel en teen van ander restje voor kleinzoon V)