Het is niet zo dat ik er dagelijks over nadenk, maar af en toe heb je zo’n moment. Zo’n moment waarop ik denk; ‘wat ben ik eigenlijk ’n zondagskind’. Zulke fijne ouders als ik heb, heeft niet iedereen.
Nu bedenk ik me dat speciaal over mijn vader. Zaterdag gingen we samen klussen.
Hij bedenkt dat er dan toch eindelijk dat klusje met verven aangepakt moet worden. Ik krijg dan meteen de geest en denk in mogelijkheden; bijvoorbeeld ook gelijk een andere kamer aanpakken. Om 10 uur zitten we samen aan de koffie: werkoverleg. We doen een cd van Jannes in de speler, want dat vind hij leuke muziek en ik krijg er stiekem ook wel een fleurig humeur van. De hele dag zijn we dan lekker aan het prutsen met zijn tweetjes. En….met een resultaat dat er mag zijn.
Gezellig zo’n dag!! Het nuttige met het aangename verenigen noemen ze dat geloof ik.
Waarom is zo’n dag zo bijzonder? Nou, bijna 70 is hij nu. Hij ziet er goed uit voor zijn leeftijd en hij is een erg lieve, trotse en bezorgde vader. Erg gevoelig ook. Als gezin hebben we met zijn drietjes het nodige voor de kiezen gehad, maar met elkaar slaan we ons er steeds doorheen. En die vervelende tijden hebben er ook wel weer voor gezorgd dat we samen over van alles praten, terwijl het vroeger niet zo’n prater was. Nu blijkt ook dat ik veel meer karaktertrekken van hem heb, dan ik had gedacht. Mooi vind ik dat.
Vandaag had hij het ook weer druk met me. Heen en weer rijden, voor mijn autootje zorgen; hij staat altijd klaar. Als hij even mopperen wil komt hij ook, drinken we een kopje koffie en rookt hij een shagje.
Bijna 70 dus. En wat hoop ik dat hij minstens de 80 haalt. Ik moet er niet aan denken dat ik ‘m kwijt zou moeten. Hij zegt en toont dat hij trots op mij is en van me houdt, maar wat ben ik ook trots om zijn dochter te zijn en wat houd ik van hem!
Dochter Bonsien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten