Mijn Opa, mijn Opa......

Vroeger zongen we samen met mijn oma dit liedje van Annie M.G. Schmidt.

Een echte 'opa' die veel met ons speelde en ondernam was hij niet. Wèl de opa van de grapjes.

Het kon zomaar voorkomen dat je na een bezoekje aan opa en oma, je jas aan deed om een uur later te ontdekken dat je voor schut liep met knijpers ergens aan die jas bevestigd. Woordgrapjes of de lift naar alle verdiepingen sturen en dan voor het raampje van de lift staan lachen. Dat was hij ten voeten uit.

Hij was niet een speel-knutsel-opa. Daarvoor was hij te druk.

Druk met de muziek. Anders dan dat heb ik hem niet gekend. Jarenlang gaf hij thuis muziekles. We moesten dan stilletjes langs het leskamertje. Hij en zijn klarinet waren een welbekend koppel. Hij speelde bij het muziekkorps 'Ons Genoegen' en was daar zo ongeveer zijn hele leven lid van. Daarnaast speelde hij later in nog meer orkesten, deed een opleiding tot dirigent en was dirigent en maakte arrangementen.

Toen ik elf of twaalf jaar was heb ik klarinetles van hem gehad, maar dat was niet een succes. Nadat ik het liedje 'Spanish eyes' kon spelen gaf ik er de brui aan. Waarom? Nou, omdat ik ongeduldig was. Had ik eindelijk gewacht tot mijn handen groot genoeg waren om met mijn vingertoppen de kleppen dicht te houden, moest ik oefenen en oefenen en…..theorie leren en muzieknoten leren lezen. Aan het geduld van opa lag het niet in ieder geval. Jammer, want hij had het natuurlijk wel mooi gevonden; één van de kleinkinderen ook op klarinet. Tenslotte waren zijn kinderen al vertegenwoordigd op trompet, dwarsfluit, saxofoon en klarinet.

Opa was de katalysator tot het oprichten van het majorettenpeleton en ja, dat lokte wel heel erg.

Dus uiteindelijk belandden er drie kleindochters bij de majorettes en twee bij de drumband. Toch nog een leuke score. 'Ons Genoegen' werd dan ook wel 'Bons Genoegen' genoemd.

Afgelopen weekend werd ik met terugwerkende kracht weer trots op hem en zijn klarinet. Samen met vriendin J. ging ik naar een concert van het plaatselijke korps in Menaldum. Daar zou ter ere van het 115 jarig bestaan als gastsolist Allard Buwalda optreden.

Allard Buwalda was ook lid van Ons Genoegen en is van dezelfde leeftijd als vriendin J en mij. Dus, jeugdsentiment. En……Allard heeft het klarinetspelen geleerd van: juist, Opa Bons.

In de pauze hadden we een gesprekje met Allard. Natuurlijk herkende hij ons niet, maar toen ik mijn naam noemde en zei dat ik de kleindochter van Alardus Bons was, wist hij het weer.

Hij had warme herinneringen aan de lessen van opa, het geduld bij het lesgeven en de erg goede klarinettist die hij was. De basis van zijn muziekcarrière was met die lessen gelegd.

Ondanks dat opa er nu al een aantal jaren niet meer is, ontroerden de verhalen me en was ik de trotse kleindochter van Alardus Bons. Hij zal op zijn wolkje gezeten hebben en oma aan hebben gestoten: 'hoorst dat Wim?'.

Ja, mijn opa.

Waar mannen kleine jongens in zijn!!

Oranje, wat kan je? Nou ze hebben dan toch de tweede plaats behaald op het WK! Bijzonder om te zien hoe weken tevoren de huizen al worden versierd met de meest vreselijke (in mijn ogen dan) oranje tierelantijnen.

Natuurlijk zijn de eerdere attributen zorgvuldig bewaard op zolders en in bergingen. Want iedere paar jaar is er een voetbalfeest en dan komen de kleine jongens in volwassen mannen naar boven. Van de versierderij met Kerst, Pasen en wat al niet meer, moeten ze niets hebben, de mannen. "Kan de boom niet met versiering en al naar zolder?" "Nee, dat kan niet!" Kennelijk zijn die tradities echt iets voor vrouwen.

Van verkleden houden ze normaal ook niet zo, de mannen. Maar bij de kleur oranje gooien ze opeens alle vooroordelen overboord en zijn ze zelfs bereid om -geheel vrijwillig!- als in oranje verklede vrouw de straat op te gaan.

'Voetbal is emotie' roepen de kenners. Nou dat zal dan wel. 'Een man mag niet huilen' werd er ook gezongen. De meeste mannen tonen het liefst niet hun emoties; dat is alleen maar lastig. Toch heel gek wat dat voetbal dan teweeg brengt! Huilende mannen en dan ook nog in oranje gekleed!

Nu dacht ik dat vriendlief lekker nuchter is: 'als Nederland verliest, ga ik gewoon slapen en de volgende dag weer aan het werk.' Maar ja, dan belt een vriend en die stelt voor met een paar mannen naar de huldiging van het Elftal in Amsterdam te gaan. Zo'n aanbof sla je natuurlijk niet af! Ja, maar dan moet je wel in iets van oranje gekleed. Geen punt, " 't vrouwtje" scoort een leuk jasje in de opruiming bij een raustent en je doet leuk mee bij de mannen.

Normaal ook een hekel aan 't vroeg opstaan, maar vanochtend fluitend uit bed gekomen en om 8 uur goedgemutst opgepikt in zijn oranje jasje.

Conclusie is volgens mij dat mannen dus gewoon kleine jongens worden als het om voetballen gaat en helemaal als dat het Nederlands Elftal (of Cambuur!) is!

Waardevol

Met sommige mensen heb je een klik of band, of hoe je het ook wilt noemen. Blij word ik daarvan. Die mensen zijn ook niet voor niets je vrienden.
Geen hyves vrienden (niet dat ik die ook maar heb overigens), maar mensen van vlees en bloed, tastbaar, warm en eerlijk (of dat nu fijn is of niet).
Vrienden die oprecht blij voor je zijn, je goede dingen en gebeurtenissen gunnen, maar er dan wel voor je zijn.
Als dan zo'n vriend(in) ook nog familie is, dan voelt dat als een bonus.
Zo'n nicht heb ik, en dan niet zó maar één. Samen hebben we 'nichtendag' of een 'nichtenuitje'. Van iets heel simpels iets leuks maken. Bijpraten over van alles, praten over het 'leven' en ondertussen de toestand in de wereld dan ook nog even doornemen. Helemaal fijn!
Gister hadden we zo'n leuk uitje.
Even door de stad, even zitten, hapje eten met -natuurlijk- een droge, witte wijn. Daarna naar een bijeenkomst van een schrijver, die het leven fijn beschrijft en ervan geniet en waar wij dan ook weer van kunnen genieten.
Van zo'n uitje zit ik dan na te genieten de volgende dag. Als je dan ook nog een berichtje krijgt dat zo'n gevoel na een uitje wederzijds is, voelt dat erg waardevol.

Bonsien

Bubbly

Het bubbelt binnen in mijn lijf,
omdat het lente is, de zon schijnt en
ik denk aan het liedje van Colbie Caille:

It starts in my toes

make me crinkle my nose

where ever it goes

i always know

that you make me smile

please stay for a while now

just take your time

where ever you go

Zo voelt het dus, 40plus en na bijna een jaar nog verliefd!

Bonsien

Ik ben niet bang voor de tandarts……….of toch wel!?

Generatiegenoten kennen de reclame nog wel van Colgate; 'ik ben niet bang voor de tandarts, want ik heb zo goed gepoetst'.
Nou ik ben wel bang voor de tandarts, ook al heb ik heel goed gepoetst, geflosst en met mondwater gegorgeld! Niet dat de tandarts me ooit echt pijn heeft gedaan (op de voor- en napijn van een wortelkanaalbehandeling na), maar ik ben de magische grens van 40 jaar gepasseerd. Dan lijkt het verval nu en dan zijn intrede te gaan doen. Zoals vullingen die vervangen moeten worden.

Nu zit ik overdag op kantoor de hele dag in de herrie. Zowel buiten als binnen het kantoorgebouw lijk ik te zijn beland in een enorm grote bouwput.
Nou is dat nog niet zo erg zou je denken.
Klopt, maar als je bijna naar de tandarts moet is dat iets anders. De hele dag hoor ik boor- en klopgeluiden om me heen. Met name die boorgeluiden gaan door merg en been.

Goed dat is de situatie. Imagine. Ik moet naar de tandarts en weet dat ze gaan boren. Wat de lieftallige Zuid-Afrikaanse tandarts precies gaat doen is me niet precies duidelijk. Gek, hoor ik je denken. Ja, dat zal. Maar ze spreekt Nederlands met een vet Zuid-Afrikaans accent. In normale situaties klinkt dat leuk, maar als je echt wilt weten wat er loos is, kan het lastig zijn. Het klinkt allemaal grappig en leuk zo'n accent, maar ondertussen lig je wel machteloos en overgeleverd in die stoel!
Waar ben ik dan bang voor? Nou gewoon voor het feit dat ze me nooit pijn doet, maar dat het zomaar wel eens zo zou kunnen zijn dat ze dat nu wel gaat doen. Eens moet de eerste keer zijn toch?
Gelukkig is dat ook deze keer weer niet het geval geweest, dat ze me pijn heeft gedaan bedoel ik.
Dus ga ik bijna fluitend (dat kan niet want mijn tong is nog verdoofd aan één kant) op de fiets terug naar kantoor.

Hoe was de spreuk ook weer; de mens lijdt het meest onder de vrees?
Ben ik dus een duidelijk voorbeeld van!!

Bonsien

Acceptatie

Nadat ik in 2008 ziek werd, duurde het wel een hele poos voor ik weer helemaal de oude leek te zijn.
Soms overvalt het zware gevoel me nog even. Nu weet ik gelukkig dat de zon snel weer schijnt en de zware periodes duren dan ook steeds korter.
In het hele proces van ziek zijn was het vooral erg moeilijk om de dingen te accepteren zoals ze zijn.
Nu weet ik dat ik een emotioneel mens ben -wat soms wat emotioneel incontinent lijkt- en dat dat kennelijk bij mij hoort. En dat er momenten zijn dat ik even helemaal in mezelf zit - dat 'moet' dan gewoon even-; en dat mijn concentratie niet weer op het niveau van voor de ziekte zal komen.
De weg tot de acceptatie van die dingen was lang en had misschien wel veel korter kunnen zijn. Als je dingen accepteert gaat het veel sneller. Ja… de theorie is allemaal wel bekend, toch dacht ik dat ik er al weer was. Dat ik weer 'normaal' mee draaide. Immers, ik werk weer 36 uur, voel me goed, dus….. Tot ik wordt overvallen door een enorme moeheid, hoofdpijn een vage maagklachten. Dan weet ik wel dat er eigenlijk geen sprake is van een 'overvallen worden door'. Voor mezelf is 't gek en nog niet eenvoudig om te accepteren, maar ik draai dus nog niet 'normaal' mee. De 36 uur werken gaan prima; ik vind 't zelfs leuk. Alleen moet ik dan nog leren nadenken om niet avond aan avond ook nog afspraken te maken.
Even vergeten, maar dat kan ik nog niet behappen. Lastig om de accepteren; zo deed ik het toch altijd? Ja en daarom werd ik ook ziek; verstandelijk weet ik dat allemaal wel.
En nu dan….? Gas terug, afspraken schrappen en me weer bewust zijn van het juist plannen.

Lastig hoor accepteren dat je niet meer alles kan! Want ik wil natuurlijk wel van alles!

Bonsien

Klein meisje

Zo lief en zo klein! Via de mail krijg ik bijna een dagelijkse foto-update van de jongste kleindochter van Aal.
Vier weken oud en dan al heel wijs de wereld in kijkend. Nog geen benul van wat er zich in de wereld afspeelt - en gelukkig maar -.
Helemaal tevreden zolang ze haar natje, droogje en slaapje krijgt. Wennen aan het leven bij papa en mama, waaraan papa en mama overigens net zo hard moeten wennen. Opeens een leven met nog zo'n klein meisje erbij. Nu al lijkt ze haar papa om de vinger te winden; iets wat intuïtief al in het karakter van kleine meisjes lijkt te zitten.
Wat zou er allemaal in dat kleine bolletje worden gedacht? Iedereen observerend; maar je kunt nog niet duidelijk maken wat je van iemand vindt behalve door te lachen of te huilen.

Helemaal leuk, zo'n klein mensje. Iedere dag gaat ze wat ontdekken en wordt haar wereldje groter. Weer later lopen en praten en nog meer dingen ontdekken.
Wat bijzonder lijkt me dat zo'n kindje van jezelf. Voor mij heeft het niet zo mogen zijn, maar wat kan ik genieten van alleen al de foto's van en verhalen over dit kleine mensje.
Toch ook een geluk dat ik twee 'nepkinderen' in Menaldum heb en de kleinkinderen van Aal van dichtbij meemaak.

Neptante Bonsien

Geluk!

Geluk. Wie wil er nu niet gelukkig zijn? Het lijkt één van de dingen te zijn die we allemaal wel willen. Alsof we verwachten doorlopend gelukkig te zijn.
Een doorlopende staat van gelukkig zijn is wel een erg moeilijke opgave en dat is dan ook weer de reden, waarom we denken niet gelukkig te zijn.

Zelf heb ik wel degelijk geluksmomenten. Van iets heel kleins kan ik al heel gelukkig worden. In de lunchpauze buiten lopen terwijl de zon even doorbreekt. Jezelf voor de gek houden dat het lente is, wat niet zo is, maar toch voelt het dan wel even zo. Een kopje thee met een stukje chocola; er zijn talloze dingen die ik kan opnoemen waar ik erg gelukkig van wordt.

Al weer een poosje word ik gelukkig van een leuke man. Wat een geluk dat we de stap van vrienden naar geliefden hebben genomen (nou ja, hij dan de eerste stap).
Samen een weekje vakantie in de zon, ja dan komt de doorlopende staat van gelukkig zijn toch opeens wel in beeld.

Geluk, het kan heel klein, maar dan opeens ook weer heel groot zijn.

Voor alles is een eerste keer……..

Ja, veel dingen die je voor de eerste keer gaat doen zijn spannend, maar toch ook leuk. Na een fiks aantal maanden 'verkering' zijn er al veel dingen geweest, waarvan het de eerste keer was. Familiefeestjes, verschillende vrienden met de daarmee samenhangende voorstelrondjes. De eerste keer Kerst samen, de eerste keer oud&nieuw samen. Zet je beiden je naam op kaartjes. Allemaal kleine dingen, maar toch, veel dingen vind ik spannend; tenslotte wil je stiekem toch dat een ander het net zo leuk vindt om je samen te zien, als dat je dat zelf ook vindt.

Toch komt er nu wel een heel spannend moment: samen met vakantie! We zijn er inmiddels wel aan gewend om een weekend bij elkaar te zijn, maar veel langer nog niet. De aanloop naar de vakantie is al een evenement op zich. Waar gaan we heen? Hoe lang? Een hotel of een appartement (wie haalt dan de broodjes voor 't ontbijt?)? Wat is het budget? Wat verwacht je van de vakantie, wat wil je wel en niet gaan doen? Allemaal dingen die vanzelfsprekend lijken. Ja dat zijn ze ook; voor mezelf, maar nu gaan we samen. Nu we dat allemaal achter de rug hebben is het dan een feit. Er is geboekt, de tickets zijn binnen; dus de koffers kunnen gepakt! Nu de volgende stap: wie neemt wat mee. Man het is nog een hele onderneming.

En dan…..als we daar eenmaal zijn hoe zal het dan gaan? Diep van binnen weet ik dat het goed zal gaan, maar toch je weet het niet. Vriendlief is van de korte vakanties, dus 8 dagen geboekt. Nu denk ik: "mooi dat het eerst niet langer is". Kunnen we mooi zien hoe het allemaal zal gaan.
Ja en als deze 'test' -'n soort cito-toets voor gevorderden- voorbij is, dan zijn we echt leuk op weg om een echt stel te zijn.

Bonsien

Tante Tilly

Soms denk je dat je creatiever bent, dan je eigenlijk blijkt te zijn.
Dan zeg je in een opwelling dat je wel even een leuk schilderijtje voor iemand gaat maken. Normaal gesproken gaat het allemaal van een leien dakje. Je hebt een doek(je) en al gaande en rommelende weg ontstaat daar dan iets abstracts uit. De ene keer vind je het zelf mooier of beter geslaagd dan de andere keer, maar over het algemeen is er altijd wel iemand blij mee te maken. Zo hangt er al menig abstract stukje op menige plee. Ja, een expositie(tje) is een expositie(tje) hoe de galerie er dan ook uit ziet. Tenslotte moet je ergens beginnen.
Op dit moment voel ik me net tante Tilly. Ja dé tante Tilly van de familie Knots. Voor de opgroeiende jongeren begin jaren tachtig een cult-serie. Tante Tilly was van het schilderen, en ze was overtuigd een waar kunstenares te zijn met palet en roze verf. ‘Een kloddertje hiieeer en ’n kloddertje daaár’ en ze leverde weer een kunststukje af. Maar, als ze met de roze verf in de weer ging, dan kon je je maar beter bergen. Dan zag ze namelijk allemaal dingen, die er al dan niet ook werkelijk waren.
Nou gelukkig heb ik daar geen problemen mee – met die roze verf en dingen zien-. Nu heb ik wel even een klein probleempje met klodderen. Dat is op zich ook weer niet een heel groot probleem, ware het niet dat het woensdag klaar moet zijn. En ja, nu bekruipt me de onzekerheid of het wel wat wordt. En als ik dan vind dat het wel wat geworden is, vinden zij dan ook dat het iets is geworden? ‘Als ze het niets vinden hangen ze het maar op de plee’; roep ik heel stoer, maar ja daar hangen er al zo veel!
Het moet dus toch iets leuks gaan worden, nog maar eens een blik werpen en de inspiratie tot me laten komen –klinkt wel goed, toch?-. Ja, heb ik stiekem toch een beetje aan tante Tilly gedacht en mezelf overschat.
Ik denk dat ik nog maar een kloddertje roze probeer een plekje te geven….

Bonsien

Choco welness!

Een welness dagje geboekt en nog wel een 'warm winter arrangement'. Nou helemaal fijn, wij wilden ons wel lekker laten verrassen en verwennen.
Toen we vertrokken was het ijzig koud en vroor het; kortom een typische Friese, koude winterdag, helemaal geschikt voor ons arrangement.
In de auto bekenden vriendin P en ik elkaar dat we stiekem wel een beetje nerveus waren. Vriendin P had nog niet eerder de luxe van een verwendagje meegemaakt; ik wel, maar toch… Er wordt tenslotte van je verwacht dat je een groot deel van de dag in 'relaxed' in je blote tokus rondloopt. Nu zijn we normaliter allebei redelijk relaxed, maar dan lopen we niet in ons geboortepakje rond; vandaar lichte spanning.
Het geluk was ons goed gezind. Buiten ons 2-en waren er nog een moeder en dochter en verder niemand. Heerlijk luxe dus en fijn voor ons als niet al te durfachtige types.

Nu moest het dan ook maar eens zijn met die sauna zei P., ze was er geestelijk klaar voor. Ze is altijd koud, dus die sauna trok haar wel en bleek ook nog eens erg goed te bevallen. Ik ging ondertussen lekker genieten van het hydrajetbed. Een heerlijke ervaring. Een hydrajetbed is een soort van waterbed, met één groot verschil dat dit bed ook een massage geeft. Je moet je voorstellen dat onder het bed allemaal kaboutertjes staan met kleine hogedrukreinigers. Met die hogedrukreinigers masseren ze je vanaf je hielen tot je nek vanonder dat bed. Je ligt twintig minuten heerlijk genieten. En als je denkt wat lang; nou nee de tijd is zo voorbij!

Het klapstuk van de dag was toch wel de chocoladepakking!! Thuis hadden de heren daar al een voorstelling van: "kunnen we jullie thuis dan afslikken" en "je weet dat ik melk met nootjes lekker vind".
Nou we hebben ze moeten teleurstellen. We werden ingesmeerd met warme chocolade van pure cacao (zo bitter dat het dus niet eetbaar is). Chocolade wordt ook wel een 'hemelse modder' genoemd; nou we kunnen zeggen "dit was een hemels gevoel".
Nadat we waren ingesmeerd kregen we een warmtedeken om ons heen. Daardoor ging de chocolade broeien. Lekker hoor! Dit alles zou de huid strak trekken en afvalstoffen afvoeren. Ja leuk, maar wij hadden aan 't einde van de dag ook nog een diner! Over het effect van de pakking kunnen we dus vooralsnog niets zeggen.

Resultaat van deze dag was dat we helemaal uitgerust, moe, maar stralend voldaan huiswaarts keerden nadat we van nog van een afsluitend 3-gangendiner hadden genoten.
Ja, en ……..dit is natuurlijk voor herhaling vatbaar!

Bonsien

Snotter de snotter

Zaterdag wist vriendlief het al. Hij werd verkouden, voelde het aankomen. Hij nam de keukenrol mee naar de slaapkamer, ‘dan kon ie ’s nachts goed zijn neus snuiten’. Maandag was het echt mis en was hij dan ook echt zielig. Mannen zijn natuurlijk graag zielig, maar hij had ‘t dan ook goed te pakken. Zelfs ik vond hem ‘m zielig. Dinsdag heb ik ‘m nog voorzien van meer zakdoekjes en keelpastilles. Dinsdagavond voelde ik bij mezelf ook een verkoudheid opkomen. Wie zou me daar nu mee aangestoken hebben?
Woensdag was ’t bij mij goed mis. Vreselijke niesbuien en een loopneus! Lachte ik vriendlief twee dagen eerder nog uit om zijn drupneus; nu had ik die zelf! De dag op kantoor al niezend, snuitend en ploeterend doorgekomen. Vrijdag had ik al een vrije dag gepland en vervolgens ook de donderdag maar vrij genomen.
De hele donderdag in mijn bed gelegen, en zo ongeveer de hele dag geslapen omringd door papieren zakdoekjes met menthol en zakjes ‘hot coldrex’. Tijdens zo’n dag vraag ik me dan af, waar komt alle snot vandaan? Stomme vraag misschien, maar je snuit hele pakjes zakdoeken vol. Er moet toch eens een einde komen aan die voorraad snot die zich daar in mijn –overigens lieve, kleine- neus bevindt. Kennelijk niet dus. Heb gegoogled om eens te kijken of er iets bekend over is.
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie:

Snot is een slijmerige afscheiding, die bij zoogdieren wordt afgescheiden door het slijmvlies van de neus. De functie van snot is het bevochtigen van de ingeademde lucht en het opvangen/filteren van kleine stofdeeltjes en ziektekiemen. De productie van snot is een continu proces. Bij mensen wordt het grootste gedeelte van het geproduceerde snot onbewust ingeslikt. Snot speelt een belangrijke rol bij de overdracht van virussen tussen mensen. Als bij het niezen de lucht met zeer grote snelheid wordt uitgestoten komen de ziektekiemen in de lucht terecht en deze kunnen vervolgens door andere mensen worden ingeademd.

Nou, er is dus van alles bekend over snot, over de functie ervan en weet ik niet allemaal meer. Feit is dat het me nu allemaal erg dwars zit. Loopt het niet mijn neus uit dan zit het me dwars en verstopt de hele infrastructuur in mijn hoofd. Nu was dat hoofd al niet een echt fijn onderdeel van mijn lichaam. Vorige week heb ik een uitglijder gemaakt en ben met mijn achterhoofd op de stoep terecht gekomen, vandaar. (Ja, ja zij die niet op ‘haar achterhoofd gevallen is’)
Nou ja, uitzieken en opnieuw beginnen dan maar.

Snotneus Bonsien

Zo maar een dag

Zomaar een dag waarop mijn vader zijn 70ste verjaardag viert (al ziet hij er uit als een vlotte 60-er).
Zomaar een dag waarop ik –op onverklaarbare wijze- aan allerlei dingen ga denken die al lang achter me liggen. Dat ik altijd trots op hem was, die nooit echt boos is (slechts 2 maal in 42 jaar meegemaakt).
Zomaar een dag waarop ik blij en dankbaar ben dat ik beide ouders nog heb. In de laatste jaren zag het er een aantal keren naar uit, dat ik mijn moeder en pa dus zijn vrouw en geliefde kwijt zou raken. Gelukkig gebeurde dat niet; haar tijd hier was nog niet op. Gelukkig zijn ze er beiden nog. Vriendlief heeft zijn vader dit jaar verloren en zijn moeder eigenlijk ook al een beetje. Eigenlijk ben ik dus heel rijk.
Zomaar een dag waarop we dus eigenlijk niet vieren dat hij 70 jaar is geworden, maar dat we het leven vieren.
Zelf had ik vorig jaar niet gedacht dat ik me ooit weer gelukkig zou kunnen voelen, en nu ben ik dat wel weer. Na een diep dal ben ik al leuk weer op weg naar de top van de berg.
Zomaar een dag dus, om blij en dankbaar te zijn! Wat is tenslotte een feestje zonder slingers? Je moet ze af en toe zelf ophangen. Maar wat is er dan veel om van te genieten en blij van te worden.

Bonsien

Kleur bekennen

Vandaag was het weer zover..... Ik kon geen weerstand bieden aan mijn favo Kleur. In dit geval: in de wolwinkel. Nu kan ik me sowieso moeilijk beheersen in een wolwinkel, laat staan als het Kleur betreft.

Al jaren beheerst deze Kleur mijn doen en laten. Vooral mijn dòèn dan. Ben ik ergens, maakt niet uit waar, dan wordt mijn oog automatisch daar naar toe getrokken. Een voorbij rijdende auto, een boek in de bieb, in een kledingwinkel, een lantaarnpaal (Amsterdam!), een sticker, noem het maar. Zet ik op een rommelmarkt mijn scan op Kleur, dan zie ik niks anders meer. Vazen, bakjes, broodtrommel, pennenbakje, je kunt het zo gek niet bedenken. Het is niet precies te omschrijven wèlke kleur Kleur nu precies is, maar het houdt ongeveer het midden tussen blauwachtig groen en groenachtig blauw. Turquoise is te blauw en aqua is het ook niet. Zou ik bij een andere kleur nog twijfelen iets aan te schaffen, zo niet bij Kleur. Of het moet al superduur zijn, maar dan nòg zoek ik een excuus om het toch maar te kunnen kopen.

Ons huis staat dan ook vol met Kleur. Gelukkig dat jongste dochter af en toe de boel komt her-decoreren, anders was het hier één ton-sur-ton-in-Kleur-gebeuren. Je zou zeggen: lekker rustig, maar nee, niet op de manier waarop ik het neerzet (chaotisch is nog zacht uitgedrukt). Subtiel werkt bij mij niet als het Kleur betreft. De vazen en andere snuisterijen staan nu in groepjes bij elkaar; zorgvuldig een keuze gemaakt en de overblijfselen naar zolder verhuisd. Bewaard, dat wel. Want er wordt níks weggedaan in Kleur.

Ook mijn kledingkast straalt je in Kleur tegemoet. Ik was zelfs Kleur apart. Geen moeite om een volle trommel te krijgen! Af en toe ben ik Kleur weleens ontrouw. Wat rose- en paarsachtigen vind ik ook mooi en mooi rood is ook niet lelijk. Maar nooit ten koste van Kleur......

Een eigen collagefoto maken kost me teveel tijd, dus maar eentje van internet geplukt. Die tijd gebruik ik zo meteen voor het opzetten van steken van het vanochtend gekochte bolletje in Kleur voor een paar (alweer) sokken....;-)

.

Beppe Aal (in Kleur)

Model 'Black Rose'

Soms komen dromen uit! Welk meisje droomt er nu niet van een kleine carrière als model. Nu werkte mijn model c.q. lichamelijke bouw daar op jeugdige leeftijd al niet direct aan mee. In de huidige tijd denk je dan: wellicht nog een als een plus-size-model dan? Ook dat is een droom die uiteen spat als je hoort dat dat betekent dat je maat 42 draagt. Weer een illusie armer dacht ik en haalde mijn schouders op. Gelukkig kon (en kan) ik goed typen en daar kun je toch nog wel aardig je brood mee verdienen. Dus heb ik een kleine 'carrière' gemaakt binnen justitiekringen.
Maar… nu gloort er toch hoop aan de horizon. Lang verwacht toch gekomen, noemen ze dat geloof ik. Sinds een korte tijd ben ik toch model. Jaaa, en ik heb al twee modellen geshowd ook. Sterker nog: er zijn foto's van in omloop! Gister had ik een shoot met model 'Black Rose', de naam van het andere model is me even ontgaan. (red.: Victorie! Zie ook hieronder het blog “Hobby of verslaving?”)
In de categorie waarin ik nu model ben, heb ik namelijk niet eens een plusmaat! Hoe kan dat denk je dan. Nou gewoon, ik ben 'socks-model', of sokken-model; wat je maar het beste vindt klinken. In deze categorie heb ik namelijk een heel bescheiden maat 39/40. Het enige nadeel is dat ik trotse bezitter ben van Beatrix-enkels. (Beatrix-enkels zijn enkels, waarbij de voet overgaat in de kuit, zonder daarbij een elegante versmalling te hebben waarbij de je enkelgewrichten mooi ziet).
Je kunt niet alles hebben. Nu heb ik wel het grote geluk, dat ik het geshowde model mag houden! Mijn 'Black Rose'-sokken (ook wel Valentijn sokken) draag ik dus vanavond lekker op de bank bij vriendlief. En dit allemaal dankzij de 'Stitch 'n Bitch-beppe Aal'.

'Black-Rose' Bonsien

Wat zou je doen?

Als je al een poos ziek bent en weet dat je niet weer zal genezen;
Als je altijd de slingers hebt opgehangen om zelf het leven tot een feestje te maken;
Als je altijd – eenvoudig of niet- het beste en leukste uit het leven hebt gehaald;
Als je altijd hebt geprobeerd er voor anderen te zijn;
Als je dan nu niet weet hoe de kwaliteit van je laatste stukje leven zal zijn;
Als je niet weet of je het laatste stukje wel bewust zal meemaken;
Als je niet weet of je veel pijn zult hebben, terwijl je al zoveel pijn hebt gehad;
En als je dan zelf –nu nog- bewust de keuze kan maken wanneer je hier niet meer wilt zijn, kan dat dan niet een heel mooi gegeven zijn.

Voor je dierbaren, familie en vrienden die achter blijven is het moeilijk, voor jezelf is het moeilijk, maar hàd je het al niet heel moeilijk? Had jij al niet al die pijn en ellende, van steeds maar wéér van alles ondergaan en doorgaan?

Ben je dan eigenlijk nu ook niet dapper dat je die keuze maakt? Je bespaart jezelf en je dierbaren dat waarvan je niet precies weet wat komen gaat, maar waarvan je wel weet dat het heel moeilijk zal zijn.

Die keuze is nu gemaakt, nu heb je dan ook rust na een lange strijd, waarin je uiteindelijk geen slingers meer kon ophangen maar dat wel wilde. Dapper vind ik je!!

Ja, wat zou je doen? Wat zou je doen als jij zou kunnen kiezen? Je weet het niet. Weet niet of je dapper genoeg zou zijn.
Het enige wat je -denk ik- kunt doen, is hopen dat je je nooit in zo’n situatie zal bevinden.

Bonsien

Vader

Het is niet zo dat ik er dagelijks over nadenk, maar af en toe heb je zo’n moment. Zo’n moment waarop ik denk; ‘wat ben ik eigenlijk ’n zondagskind’. Zulke fijne ouders als ik heb, heeft niet iedereen.
Nu bedenk ik me dat speciaal over mijn vader. Zaterdag gingen we samen klussen.
Hij bedenkt dat er dan toch eindelijk dat klusje met verven aangepakt moet worden. Ik krijg dan meteen de geest en denk in mogelijkheden; bijvoorbeeld ook gelijk een andere kamer aanpakken. Om 10 uur zitten we samen aan de koffie: werkoverleg. We doen een cd van Jannes in de speler, want dat vind hij leuke muziek en ik krijg er stiekem ook wel een fleurig humeur van. De hele dag zijn we dan lekker aan het prutsen met zijn tweetjes. En….met een resultaat dat er mag zijn.
Gezellig zo’n dag!! Het nuttige met het aangename verenigen noemen ze dat geloof ik.
Waarom is zo’n dag zo bijzonder? Nou, bijna 70 is hij nu. Hij ziet er goed uit voor zijn leeftijd en hij is een erg lieve, trotse en bezorgde vader. Erg gevoelig ook. Als gezin hebben we met zijn drietjes het nodige voor de kiezen gehad, maar met elkaar slaan we ons er steeds doorheen. En die vervelende tijden hebben er ook wel weer voor gezorgd dat we samen over van alles praten, terwijl het vroeger niet zo’n prater was. Nu blijkt ook dat ik veel meer karaktertrekken van hem heb, dan ik had gedacht. Mooi vind ik dat.
Vandaag had hij het ook weer druk met me. Heen en weer rijden, voor mijn autootje zorgen; hij staat altijd klaar. Als hij even mopperen wil komt hij ook, drinken we een kopje koffie en rookt hij een shagje.
Bijna 70 dus. En wat hoop ik dat hij minstens de 80 haalt. Ik moet er niet aan denken dat ik ‘m kwijt zou moeten. Hij zegt en toont dat hij trots op mij is en van me houdt, maar wat ben ik ook trots om zijn dochter te zijn en wat houd ik van hem!

Dochter Bonsien

Zumba

Het is een hype.
Wil je een beetje leuk meedoen, dan moet je toch wel 'aan Zumba doen'.
Nou ja dat doe ik dus. Niet omdat ik nou echt leuk mee wil doen, maar het was een aanbieding. Het leek ons leuk om eens een proefles te doen. Nou wilde het geval dat er een nieuwe 'Zumba-school' werd gelanceerd in samenwerking met de lokale krant. Wij daar naartoe. Op de locatie van de demonstratie, wilde vriendlief al stiekem kijken (het was in zijn kantoorgebouw) hoe we het er vanaf gingen brengen. Nou het ging eigenlijk best wel goed, dus wij een 10-lessen kaart gekocht en voortaan op woensdag van half zeven tot half acht naar Zumba.

Na een aantal lessen begrijp ik inmiddels wel het ontstaan van de naam Zumba. Alle leuke verhalen daaromheen ten spijt, Zumba betekent gewoon: zeer uitgebreide moeilijke bewegingen achter elkaar! Je doet in een erg leuk tempo bewegingen met namen als: the body roll, reggae ton, belly dance, the slide en zo nog veel meer. Het is de bedoeling om deze beweging op een beetje een leuke manier uit te voeren op hippe zumba muziek.

Dinsdagavond was ik in de ongelukkige, maar ook wel weer gelukkige omstandigheid dat ik niet de hele les kon meedoen. Ongelukkig, omdat ik een pijnlijke spier in mijn bovenbeen had (te veel andere sporten beoefend). Gelukkig, omdat ik nu aan de kant kon zitten en kijken hoe het er eigenlijk uitziet zo'n hele club in zumba-motion. Mijn sportieve vriendin en ik zijn in de overtuiging, dat wij als 'ongeveertigers' helemaal niet zo gek meedoen in het zumba geweld. Na gisteravond ben ik van mening dat dat ook zo is.

Nu was er gisteravond een heel dappere man die ging meedoen. Hij zag er echt heel lief uit in zijn korte broek en hij was ook echt van plan om alles mee te gaan doen. Toch ging de belly dance en de body roll hem niet erg natuurlijk af. Wij vrouwen hebben er al enige moeite mee, dus laat staan een man. De net-niet mannen die (voorafgaand aan onze les) aan stijldansen doen gaat het eenvoudig af. Je zou dus ook kunnen zeggen dat het een compliment was voor deze dappere man dat de bewegingen hem niet vloeiend afgingen. Het is een echte man blijkbaar, maar toch ook een hele dappere!

Als je zo langs de kant zit is het heel leuk om te zien hoe iedereen zich inspant om de les te volgen, en daar vervolgens net niet in slaagt. Er is ook een low-impact zumba klas. Aan die low-impact klas wilde niemand meedoen, maar langzaam stroomt die wel vol met afvallers van de 'normale' (lees high-impact) klas. Bij low-impact ligt het tempo iets lager en worden de passen uitgebreider uitgelegd. Wij zijn natuurlijk te trots om uit te wijken naar de low-impact. Nu gaat het ook een stuk beter met het volgen van de passen. Vorige week waren er allemaal weer nieuwe passen, maar die gingen ons nu al een stuk beter af (ja een majorette verleden).
We gaan dus door. Zweten, meedoen en het tempo proberen te volgen.

Nog 5 lessen op de kaart af te stempelen, dus nog vijf keer 'zeer uitgebreide moeilijke bewegingen achter elkaar'!
Maar….dan hebben we wel leuk meegedaan en gaan we gewoon lekker door met pilates; dat gaat ons namelijk wel erg goed af.

Sportieve groet van Bonsien

Hobby of verslaving?

Al bijna mijn hele leven kan ik breien. Als 4-jarige gewoon 'recht' en met 6 jaar al op en met 4 pennen. Ik zie nog het ongeloof in de ogen van mijn juf van de eerste klas, toen ik met mijn breiwerk (een kruikenzak van afgerafelde restjes wol) de tijd doodde tussen het speelkwartier en de lunch bij die juf thuis. De meisjes uit de hogere klassen zaten te zweten op hun broddellapje terwijl ik zonder blikken of blozen de ene toer na de andere breide; uitkijkend naar het einde van het kluwentje zodat ik weer aan een ander kleurtje mocht beginnen. Toen al gaf het breien me een bijna mantra-achtige rust.

Als tiener maakte ik sokken voor pake, heit en mezelf en ik kan sindsdien de volgorde van de handelingen wel dromen. De handwerkjuf van de MAVO wilde maar niet geloven dat ik de opdracht "brei de boord van je sok thuis" in no-time af had en voor ik het wist de grote en de kleine hiel + de spieminderingen (vaktaal, sorry...) ook nog maar even had gedaan. Ze trok de hele boel van de pennen en liet mij doodleuk van voren af aan beginnen onder het mom "het is niet de bedoeling dat je moeder jouw sok voor je breit jongedame!". Woest was ik.....en ik weigerde opnieuw te beginnen. Later was ik haar lievelingetje toen bleek dat ik ook heel aardig kon naaien.

Eenmaal 'in de kinderen' kon ik mijn hart ophalen met kniekousjes in ajour en kleurige truien, al dan niet opgemaasd met een afbeelding. Een grijze met een pink panter voor oudste dochter heb ik nog steeds.

Echtgenoot draagt nog steeds graag mijn grijze 'geitenwollen' sokken. Ook schoonzoon, kleinzoon, vader, schoonvader, vriend R in de Achterhoek (goed voor jaarlijks 8 paar!) en diverse vriendinnen en collega 's hebben tenminste een paar van deze grijsjes in de sokkenla liggen.

Het breien van die grijzen verveelt me nooit, maar ieder mens is wel eens toe aan wat variatie...

Zo kon het gebeuren dat vriendin A (ook aangestoken door het sokkenbreivirus sinds we elkaar in 2000 ontmoetten op een zwitserse camping, alwaar ik grijze-sokken-breiend voor de tent zat) me meenam naar een uit'gebreid' gesorteerde wolwinkel en ik met open mond me stond te vergapen aan al die prachtige kleuren en kwaliteiten sokkenwol. Met name de zelfstrepende waren een lust voor het oog. Ik kon me met moeite beperken tot een paar bolletjes......

Sindsdien is sokkenbreien voor mij niet meer een hobby of gewoon af en toe een

leuke bezigheid, nee ik kan wel stellen dat ik verslaafd ben. Sinds oktober heb ik ondertussen 14 paar non-grijze gemaakt en nog 2 eenlingen waarbij de tweede nog niet af is. Ook staan er nog 2 mutsen op mijn bijgehouden lijstje.

Of ik nog wel eens wat anders doe in mijn vrije tijd? Weinig...... dus: verslaving? Maar dan wel een heerlijke!

(van: Beppe Aal)

(foto's: bovenste 2: sokken "Bonsien"; onderste: restjes van de Bonsiensokken + boordje, hiel en teen van ander restje voor kleinzoon V)

Bubbel op

Ken je het woord Bubbel op niet? Heel gek.
Het is een werkwoord, dus je zou het weleens moeten hebben gehoord: ik bubbelop, hij bubbelopt, laten we bubbeloppen.
Nog steeds gaat er geen belletje rinkelen? Nou apart, want bij ons bubbelen er vaak gekke, mooie en leuke dingen op. Daar worden we dan blij van,- of iedereen om ons heen dat ook wordt is een tweede -, maar dat is niet waar het om gaat.
Het is een woord waar je toch een beetje blij van wordt. Denk aan bubbels; bubbels in bad, bubbels in champagne. Heerlijk toch allemaal!
Soms word je er niet blij van. Dan kijk je in de spiegel en denkt: zaten die bubbels gister ook al in mijn bovenbenen? Ja, toch kan je je daar toch ook weer niet te druk over maken. Je trekt een spijkerbroek aan en ze zijn weg. Zo denken we er wel niet alle dagen over, maar dat is wel het streven.
Goed, op dit blog dus leuke, lieve en gekke dingen (is de bedoeling).
Wij van Bubbel Op hebben veel dingen gemeen, maar ook weer niet. We zijn al een een aantal jaren collega’s en vriendinnen. De één houdt van breien, en dan vooral sokken (heerlijk warm en comfy), de ander is meer van het lekker lui lezen.
Allebei zijn we wel creatief. We houden beiden van abstract schilderen (favoriet is dan wel Beb Mulder). Maar ook van lekker eten en drinken, muziek en dromen van allerlei leuke dingen (beetje fantaseren is goed voor een mens). We lachen en huilen samen, delen onze zekerheden en twijfels. We zijn al twee maal samen een aantal weken naar Florida geweest met vakantie. Ja, echte vriendschap kun je het dan ook wel noemen!
Op dit blog gaan we de buitenwereld vervelen met onze stukjes, foto’s enz. Het hangt er maar net vanaf wat we kwijt willen -en kunnen-, wat we beleven en waar we over nadenken en wat onze aandacht heeft op een bepaald moment. We proberen van kleine dingen een feestje te maken, we hangen zelf de slingers dus wel op. Doel is dingen te beleven, van het leven te genieten en anderen daarvan deelgenoot te maken.

Dus 'enjoy'!
Liefs van B en B